Excálibur, cando un animal é unha mascota

Javier L. R. con Excálibur.

Hoxe falouse de Excálibur, o can de Teresa Romero, a muller infectada de Ébola, e do seu home, illado tamén por mor da doenza á espera da súa evolución e que lle solicitou publicamente á poboación civil que defendesen a vida do terceiro membro da familia, un can de doce anos ao que as autoridades sanitarias decidiron matar esgrimindo o principio de precaución.

Ao longo do día levo escoitado de todo, dende que matamos animais todos os días para comer ata que un animal pode ser máis importante que unha persoa.

Eu non teño mascota ningunha pero están fóra de toda dúbida os innumerables beneficios que este tipo de compañía ten para as persoas que conviven con ela. Hoxe non é raro escoitar expresións como “para min o meu can é máis importante que...” seguido da referencia a algunha persoa próxima, normalmente familiar, a quen lle suporía un maior achegamento humano. Que quere dicir isto, non o sei, pero non fai falta ser socióloga para decatarse de como ten evolucionado o sentir de moita poboación en relación cara ao respecto dos animais e cara á súa valoración emocional no primeiro mundo. Só isto pode explicar as imaxes de violencia que hoxe presenciamos entre manifestantes e membros da Policía que solicitaban que Excálibur fose posto en corentena para comprobar se desenvolvera a doenza ou a repercusión nas redes sociais e nos medios de comunicación de masas. Na miña ignorancia sanitaria supoño que, como sostén o Presidente dos Veterinarios, tería sido mellor conservalo vivo e aproveitalo, de estar doente, para o estudo científico.

A diferenza é que, mentres uns falan de animais outros falan de mascotas, e unha mascota non é un exemplar de laboratorio, nin gando, é un animal de compañía para goce humano onde a interacción entrambos seres ata poder ser difícil de delimitar como nos casos dos cans-lazarillo.

Excálibur, un can que levaba o nome da espada máis poderosa que endexamais existiu por lle dar a quen a posuíse o poder de non ser ferido nunca, morreu hoxe sacrificado para dor dos seus donos e daqueles que respectamos a relación que os unía.